Neruda i Fibonacci, ciekawy zbieg okoliczności

Neruda i liczby Fibonacciego. Dwadzieścia miłosnych wierszy

W matematyce sekwencja Fibonacciego jest następną nieskończoną sekwencją liczb naturalnych:

0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55

Sekwencja zaczyna się od cyfr 0 i 1,2, a z nich, „każdy składnik jest sumą dwóch poprzednich; a elementy tej sekwencji są nazywane liczbami Fibonacciego. Sekwencja ta została opisana w Europie przez Leonarda Fibonacciego w Pizie, XIII-wiecznego włoskiego matematyka.

Ma liczne zastosowania w informatyce, matematyce i teorii gier. rozmieszczenie arkuszy w łodygi, kwiaty karczochami i słoneczniki w konfiguracji z szyszek drzew iglastych pojawia się w ustawieniach biologicznych, takich jak gałęzie drzewa ,; w strukturze spiralnej osłonki niektórych mięczaków jak Nautilus. To seria magicznych liczb.

Pablo Neruda, pseudonim Neftalí Ricardo Reyes (lipiec 1904, wrzesień 1973) był chilijski poeta, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 1971 roku jeden z jego utworów, „Dwadzieścia miłosne wiersze i piosenkę of Despair”, wydanej w 1924 roku , ma 21 wierszy. Numer Fibonacciego. Czy Neruda, że ​​albo jest to, że matematyka i magiczne liczby, ma również tajemnicze sposoby infiltracji aktywność twórczą? Nie wiem, to nie ma znaczenia. Matematyka jest piękna i tajemnicza, poezja jest piękna i wystarczy jeden przycisk. Przedstawiam Wam wiersz 20.

Wiersz 20

Mogę dziś napisać najsmutniejsze wersety.

Napisz na przykład: "Noc jest gwiaździsta,

i drżą, niebieskie, gwiazdy, w oddali ".

Nocny wiatr wiruje na niebie i śpiewa.

Mogę dziś napisać najsmutniejsze wersety.

Kochałem ją, a czasami też mnie kochała.

W takie noce trzymałem ją w ramionach.

Pocałowałem ją tak wiele razy pod nieskończonym niebem.

Kochała mnie, czasami też ją kochałem.

Jak nie kochać jego wielkich stałych oczu.

Mogę dziś napisać najsmutniejsze wersety.

Pomyśleć, że go nie mam. Poczuj, że to straciłem.

Usłysz niezmierzoną, ogromną noc bez niej.

A werset spada do duszy, jak do trawy rosy.

Jakie to ma znaczenie, że moja miłość nie mogła tego zatrzymać.

Noc jest rozgwieżdżona, a ona nie jest ze mną.

To wszystko. W oddali ktoś śpiewa. W oddali.

Moja dusza nie zadowala się utratą tego.

Jakby, żeby go przybliżyć, mój wzrok go szuka.

Moje serce szuka jej, a ona nie jest ze mną.

Tej samej nocy, gdy drzewa same stają się białe.

My, wtedy, nie jesteśmy już tacy sami.

Już jej nie kocham, to prawda, ale jak bardzo ją kochałem.

Mój głos szukał wiatru, który dotknąłby jego ucha.

Od innego. Będzie to ktoś inny. Jak przed moimi pocałunkami.

Jego głos, jego czyste ciało. Jego nieskończone oczy.

Już jej nie kocham, to prawda, ale może ją kocham.

Miłość jest tak krótka, a zapomnienie jest tak długie.

Ponieważ w takie noce trzymałem ją w swoich ramionach,

Moja dusza nie zadowala się utratą tego.

Chociaż to ostatni ból, który ona powoduje,

i to są ostatnie wersety, które wam piszę.

Referencje

Sucesión de Fibonacci

https://es.wikipedia.org/wiki/Sucesi%C3%B3n_de_Fibonacci

Pablo Neruda

https://es.wikipedia.org/wiki/Pablo_Neruda