Neruda en de Fibonacci-nummers. Twintig
liefdesgedichten
In de
wiskunde is de Fibonacci-reeks de volgende oneindige reeks natuurlijke
getallen:
0,1,1,2,3,5,8,13,21,34,55
De sequentie
begint met de cijfers 0 en 1,2 en vanuit deze "elke term is de som van de
twee voorgaande; en de elementen van deze reeks worden Fibonacci-nummers
genoemd. Deze sequentie werd in Europa beschreven door Leonardo van Pisa,
Fibonacci dertiende eeuw Italiaanse wiskundige.
Het heeft
talloze toepassingen in informatica, wiskunde en speltheorie. de opstelling van
de bladen in de stengel, bloemen artisjokken en zonnebloemen, in de
configuratie van de kegels van coniferen blijkt in biologische instellingen,
zoals takken ,; in de spiraalstructuur van de schil van sommige weekdieren
zoals nautilus. Het is een reeks magische nummers.
Pablo
Neruda, pseudoniem van Neftali Ricardo Reyes (juli 1904 en september 1973) was
een Chileense dichter en winnaar van de Nobelprijs voor de Literatuur in 1971. Een van zijn werken, "Twintig
liefdesgedichten en een Song of Despair",
gepubliceerd in 1924 , heeft 21 gedichten. Een Fibonacci-nummer. Heeft Neruda
dat, of is dat wiskunde en magische getallen, heeft ook mysterieuze manieren om
te infiltreren creatieve activiteit? Ik weet het niet, het maakt niet uit.
Wiskunde is mooi en mysterieus, poëzie is mooi en slechts één knop volstaat. Ik
presenteer u het gedicht 20.
Gedicht 20
Ik kan vanavond de droevigste verzen schrijven.
Schrijf bijvoorbeeld: "De nacht is sterrenhemel,
en ze
rillen, blauw, de sterren, in de verte ".
De nachtwind
draait in de lucht en zingt.
Ik kan
vanavond de droevigste verzen schrijven.
Ik hield van
haar en soms hield ze ook van mij.
Op nachten als deze hield ik haar in mijn armen.
Ik kuste haar zo vaak onder de oneindige hemel.
Ze hield van me, soms hield ik ook van haar.
Hoe hij niet van zijn grote, gefixeerde ogen had
gehouden.
Ik kan
vanavond de droevigste verzen schrijven.
Te denken dat
ik het niet heb. Ik voel dat ik het kwijt ben.
Hoor de immense, immense nacht zonder haar.
En het vers valt voor de ziel als het gras de dauw.
Wat maakt het uit dat mijn liefde het niet kon houden.
De nacht is sterrenhemel en zij is niet bij mij.
Dat is het. In de verte zingt iemand. In de verte.
Mijn ziel is niet tevreden met het verloren te hebben.
Als om het dichterbij te brengen, zocht mijn blik
ernaar.
Mijn hart zoekt haar en zij is niet bij mij.
Dezelfde nacht die de bomen zelf wit maakt.
Wij, de toenmalige, zijn niet meer hetzelfde.
Ik hou niet meer van haar, het is waar, maar hoeveel
ik van haar hield.
Mijn stem zocht de wind om zijn oor aan te raken.
Van een ander. Het zal van iemand anders zijn. Zoals
eerder mijn kussen.
Zijn stem, zijn heldere lichaam. Zijn oneindige ogen.
Ik hou niet langer van haar, het is waar, maar
misschien houd ik van haar.
De liefde is
zo kort en de vergetelheid is zo lang.
Omdat ik nachten als deze in mijn armen hield,
Mijn ziel is niet tevreden met het verloren te hebben.
Hoewel dit
de laatste pijn is die ze me veroorzaakt,
en dit zijn
de laatste verzen die ik je schrijf.
EN ESPAÑOL:
EN ESPAÑOL:
referenties
Sucesión de
Fibonacci
Pablo Neruda
